کد مطلب:21922 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چگونه مي توان عاشق خدايي شد كه خارج از احاطه و تصور ما است؟

قيقت ذات پروردگار و احاطه بر آن براي ما غير قابل دستيابي و درك است ولي اين بدان معنا نيست كه به وجود او پي نمي بريم. نه تنها انسان قادر است وجود او را درك كند بلكه مي تواند حضور او را با دل و جان لمس نمايد. آدمي موجودي خداگرا و خداپرست است. اين احساس عميق و گرايش سترگ از بارزترين خصوصيات انسان بوده و آثار آن در سرتاسر تاريخ و زندگي او متجلي است. عظيم ترين بناها، ماندني ترين آثار ادبي جهان، زيباترين و ماندگارترين مراسم و فرهنگ ها، همه ريشه در اين احساس دارند. البته خداگرايي تنها در يك احساس دروني كه هنگام ترس و وحشت خود را بنماياند خلاصه نمي گردد بلكه عقل و خرد آدمي نيز با آن احساس همراه گشته و با صدها دليل غيرقابل انكار آدمي را به سوي حقيقت محض هستي و منبع لايزال هستي رهنمون مي گردد. به گفته مولانا: {Sچشم اين زندانيان هر دم به در# كي بُدي گرنيستي كس مژده ورS} {Sصدهزار آلودگان آب جُو# كي بدندي گر نبودي آبِ جُوS} آيا اين همه احساس، عقل، نيايش، همگي از يك حقيقت خبر نمي دهند؟ راستي كه سخن مولا علي(ع) در اين زمينه چه رسا است كه فرمود: «{Tكور باد چشماني كه تو را نبيندT}». خداوند جان جهان است و همان گونه كه وجود ظاهرترين چيز ولي غيرقابل تعريف است خداوند نيز علم و قدرت و حكمت و جبروت حاكم بر هستي است كه در همه جا و همه چيز حضور دارد. بلي اگر قدري تأمل كني آن را در دل خود مي يابي. {Sچشم دل باز كن كه آن بيني # آنچه ناديدني است آن بيني S}